Dzień 207 – Nowe wyzwanie…
Przede mną nowe wyzwanie, planuję udział w Pucharze Świata 26 -29 stycznia 2012 w Malchow.
Udział w turnieju uzależniony jest od wielu składowych:
- Najważniejsze to moje samopoczucie, które jak na razie jest zadowalające, gorzej z wynikami badań 🙁
- Potrzebuję walk ze sparingpartnerami, których niestety we Wrocławiu nie mam i będę zmuszony na nie dojeżdżać.
- Pozostaje jeszcze kwestia ważna, a w zasadzie kluczowa opłata za udział 670 euro.
Ja ze swojej strony zrobię wszystko, żeby godnie reprezentować Polskę.
Program mistrzostw do pobrania tutaj >>>
Dzień 203 -Wigilia klubowa :)
Dziś w Klubie Szermierczym „Wrocławianie” mieliśmy spotkanie Wigilijne 🙂
Uczestniczyło w nim bardzo dużo osób, trenerzy, zawodnicy oraz młodzi adepci szermierki z rodzicami.
Spotkanie prowadził założyciel klubu Fechtmistrz Krzysztof Głowacki, który jak nikt potrafi stworzyć ciepłą rodzinną atmosferę.
Poza tradycyjnym łamaniem się opłatkiem i życzeniami, było podsumowanie sezonu szermierczego, wspomnienia i wiele innych wzruszających chwil 🙂
Dzień 201 – prezent :)
Drużyna V-ce Mistrzyń Europy w szabli podarowała mi piękny kalendarz na rok 2012 🙂
Widnieje na nim dedykacja i autografy, a w dolnej części umieszczono prośbę o pomoc dla mnie.
Jest mi niezmiernie miło i serdecznie dziękuję za takie wyróżnienie.
Dzień 195 – szkoleniowo ;)
Przyszedł czas przeanalizowania moich walk, ocenienia jakie mam braki i postanowienia co dalej:)
Muszę popracować nad wieloma elementami, jest dla mnie motywujące.Walki na wózkach są na ciągłym krytycznym kontakcie, tu nie ma czasu na odpoczynek, trzeba walczyć walczyć walczyć. Oglądam nagrania z walk i widzę jakie błędy popełniałem próbując walczyć jak kiedyś.
Szermierka na wózkach jest formą rehabilitacji uznaną przez lekarzy, w moim przypadku w 100% skuteczną 🙂 Największym problemem jest brak sprzętu do tej formy rehabilitacji, kompletnie nie mam nic 🙁
Swój rozdałem jak zachorowałem, teraz chcąc ćwiczyć dalej muszę zdobyć kompletny ekwipunek łącznie z wózkiem.
Dzień 194 – emocje :)
Jestem z siebie dumny, dałem radę!
Moja ciężka praca nad sobą została nagrodzona.
Bałem się czy dam radę stoczyć choć jedną walkę, a tu nie tylko, że stoczyłem kilka to jeszcze wygrywałem.
Po walkach ledwie schodziłem z wózka, ale kiedy zakładałem maskę i słyszałem naprzód to choroba, moje niedołęstwo nie istniały.
Byłem tylko ja, mój przeciwnik i walka.
To było nieopisane uczucie, które po 7 latach choroby pozwoliło bym choć przez jeden dzień czuł się wolny od SM.
