Dzień 133 – Miłość…
Poznałem dziś człowieka, który chce umrzeć by dołączyć do ukochanej.
Jak co dzień ćwiczyłem w parku z kijkami, pogoda sprzyja – trzeba korzystać. Kiedy zrobiłem sobie przerwę na odpoczynek przysiadł się do mnie na ławkę elegancko ubrany staruszek. Zapytał czy może ze mną porozmawiać, nie ukrywam, że zaskoczył mnie takim pytaniem. Zanim zdążyłem cokolwiek odpowiedzieć starszy Pan zaczął opowiadać o swoim życiu.
Po wojnie sprowadził się do Wrocławia, tu poznał żonę Helenę, z którą spędził całe życie. Byli ze soba bardzo szczęśliwi, czasem mieli inne poglądy, ale starali się „by słońce nie zachodziło” nad ich nieporozumieniami.
Opowiadał jak pomagali podczas epidemii czarnej ospy latem 1963 roku, miasto było w tym czasie zamknięte.
Oboje szczęśliwie przeżyli, żadne nie zachorowało, zresztą do niedawna oboje cieszyli się dobrym zdrowiem.
Niestety żona Pana Jana zmarła we śnie, pięć miesięcy temu i został sam. Staruszek jest bardzo samotny, nie może się pogodzić z tym, że on żyje a jego ukochana nie. Tak bardzo tęskni, że prosi Boga by jak najprędzej zabrał go do ukochanej Heleny.
Powiem szczerze, gardło miałem ściśnięte. Starszy Pan myślał, że jestem kawalerem bo nie mam obrączki na palcu, wówczas ja opowiedziałem mu jak to się stało, że jej nie ma. Rozmawialiśmy przez godzinę, pewnie trwało by to dłużej, ale zimno skutecznie przerwało konwersację.
Obiecałem Panu Janowi, że następnym razem jak się spotkamy to opowiem mu o szermierce. Ze względu na słaby wzrok starszego Pana to ja zobowiązałem się, że będę go wypatrywał w parku.
Dzień 132 – żeby nie zapeszyć ;-)
Czuję się bardzo dobrze, aż boję się to pisać 🙂
Pogoda jest idealna, przyjemne rześkie powietrze sprawia, że chce się żyć.
Staram się wykorzystywać sprzyjającą aurę na ćwiczenia w parku, które poza satysfakcją podnoszą moją odporność.
Darmowa rehabilitacja się skończyła, teraz sam pracuję nad swoim ciałem.
Nawet jeden dzień przerwy choroba skrzętnie wykorzystuje, dlatego muszę być o krok przed nią.
Dzień 131 – Mistrzostwa Świata w Szermierce 2011
Od niedzieli śledzę poczynania moich koleżanek i kolegów na planszach w Catanii.
Trzymam za nich wszystkich kciuki i życzę połamania kling!
Dzień 129 – respons po felietonie w TVP
Odebrałem bardzo dużo telefonów i maili, od osób chorych, ich rodzin i opiekunów.
Najwięcej było zapytań o lek, jego nazwę, producenta, skuteczność, przeciwwskazania, skutki uboczne.
Oczywiście odpowiadam, na każde pytanie, ale jakiekolwiek decyzje muszą być podejmowane pacjent-lekarz.
Usłyszałem i przeczytałem wiele historii, dramatów przeżywanych przez chorych i ich bliskich.
Z przykrością po raz kolejny stwierdzam, że chorzy tak jak i ja, są pozostawieni sami sobie z rozpozaniem SM.
Od kiedy 7 lat temu zdiagnozowano u mnie stwardnienie rozsiane do dziś niewiele się zmieniło, nikt z chorymi nie rozmawia, nie tłumaczy czym jest ta choroba, czy są jakieś możliwości lecznia lub łagodzenia objawów.
Nadal w większości przypadków obowiązuje schemat szpital-diagnoza-wypis – radź sobie sam!
Opowiadano mi o chorych, którzy zmarli, rodziny mają żal, że nie mówi się głośno, że umarli na SM.
Mówi się jedynie, tylu już wśród nas nie ma, jak gdyby nie było wiadomo co ich zabiło.
Dziękuję wszystkim za kontakt, za słowa wsparcia, za obdarzenie zaufaniem i podzielenie się swoimi historiami, za to, że zaglądacie Państwo na moją stronę.
